Deist bakış: evreni bir kez yaratan güç hiçbir müdahalede bulunmuyor. Peki insan toplumu da bir canlı organizma gibi değil mi? Ahlaki çöküşler, zulüm, kargaşa, anarşi dönemlerinde bu toplumsal “beden” hastalanmıyor mu? Tarih gösteriyor ki tam böyle hastalık anlarında peygamberler “doktor” misali topluma moral ilaçlar, ilahi reçeteler, ahlaki vitaminler getirmiştir. Rastgele evrim, kültürel tesadüfler, kör süreçler durmadan doğru zamanda doğru “tedaviyi” nasıl sağlayabilir? Bu, tıpkı entropiye terk edilmiş bir hastanın mucizevi biçimde kendiliğinden iyileşmesine benzer. Oysa sen bir doktor olarak bilirsin ki tedavi ilgi ister, müdahale ister, sürekli takip ister.

İnsan bedenine bak: Bağışıklık sistemi yabancı maddeleri tanır, zararlıları yok eder, yaraları onarır, sürekli aktif bir savunma mekanizmasıyla sağlığı korur. Toplumun manevi sağlığı da benzer bir “bağışıklık sistemine” ihtiyaç duymaz mı? İşte peygamberler bu manevi bağışıklık hücreleri gibidir. Toplumun içine sızan ahlaki mikropları temizler, yozlaşmayı tedavi eder, yanlış inanç ve davranışları tashih eder. Deist görüş asla müdahale olmadığını öne sürer, ama gözünün önündeki tarih “tedavi müdahaleleri” ile dolu. Bu müdahalelerin kusursuz zamanlaması, sırf ilk yaratılış anına bağlanamaz; aksine her an ilgilenen, gerekli anda peygamberlerle “ameliyat yapan” bir ilahi iradeyi gösterir.